Zeg eens Caroline. Wat vind jij er eigenlijk van?
Een simpele vraag. Maar juist die vraag was voor mij lange tijd best een dingetje. Met DIE vraag gingen alle blikken naar mij.
Slik! Ik voel hoe mijn bloed langzaam via mijn nek op mijn wangen brandt. Nu moet IK wat zeggen. Liefst iets slims. Iets wat nog niet gezegd is. En belangrijker nog, iets waarmee ik niemand voor zijn hoofd stoot.
Waarom was dat nou altijd zo´n dingetje? Waarom kon ik niet gewoon vertellen hoe ik erover dacht. Stelling nemen. Een visie delen. Ok, misschien dat een enkeling zich op zijn tenen getrapt zou voelen, maar wat zou het! Het was toch gewoon mijn mening.
Makkelijker gezegd dan gedaan! Ik duik in het verleden voor een antwoord. Als kind van een expat gezin was verhuizen iets wat bij ons hoorde. 9 jaar was ik toen we voor de 3e keer naar een ander land verhuisden. Goed naar anderen kijken. Mijzelf aanpassen waren kwaliteiten die ik in die jaren als klein meisje tot de puntjes ging beheersen. Niet alleen om mij de nieuwe taal meester te maken, maar ook om te weten welk spel in was en dat die ene broek hier toch echt niet kon. De kunst afkijken. Zodat ik moeiteloos kon blenden. En het werkte, ik paste mij aan.
Niets aan de hand toch? Zou je denken. Maar helaas kent elke kwaliteit ook zijn valkuil!
Mijzelf aanpassen had als voordeel dat ik niet buiten de boot viel. Geen gekke kleren droeg, niets doms zei of deed. Het nadeel alleen was dat ik letterlijk niet opviel. De grijze muis. Dus toen ik op mijn 24ste bij mijn eerste baan als gedragswetenschapper opeens adviezen en mijn mening moest geven, kreeg ik het behoorlijk benauwd.
Ik had het aanpassen als overlevingsmechanisme in mijn jeugd tot kunst verheven.
Wat mijn mening was. Wat ik er zelf van vond. Dat heb ik echt moeten leren. En nu? Steeds meer deel ik mijn mening. Laat ik mijzelf zien en horen. Vind ik het dan helemaal niet meer spannend?
Zeker nog wel. Zoals het schrijven van deze blog. Maar het voelt ook vrij. Opgelucht. Dat sluimerende energielek is weg. Zeggen wat ik echt vind. Zonder die filter van ´wat zullen anderen er niet van vinden´ en ´stoot ik niemand voor het hoofd´. In alle kwetsbaarheid.
Ik speel geen rol meer om maar aan het plaatje te voldoen.
En weet je wat daarbij zo mooi is. Juist door mijn verhaal te vertellen, ontstaan er bijzondere gesprekken. Vanuit verbinding. Met mijzelf en de ander.
Waarom ik je dit verhaal vertel?
Omdat het een thema is dat ik steeds vaker bij mijn coach klanten terug hoor. Dat ongemerkte energielek. Het van onszelf moeten voldoen aan dat plaatje. Een rol, omdat het zo hoort. Dat raakt mij!
Want juist door je aan te passen, stop je ongemerkt die talenten weg die jou zo uniek maken.
En daarmee doe je jezelf en de wereld zo te kort. Wat zou de wereld er toch een stuk mooier uitzien met ieders unieke kleuren en talenten. Geen grijze muizen meer. Maar de ruimte voelen om echt te zeggen wat je denkt. Wat je voelt. Wat je wilt.
Hoe heerlijk is het als jij …..
Jezelf kan laten zien.
Met al jouw talenten.
In alle kwetsbaarheid.
Omdat het jou uniek maakt.
Omdat jij iets te vertellen hebt.
Omdat jij bijzonder bent.
Omdat jij jij bent.
Dat gun ik jou. Want als ik dit kan, kun jij dit ook!
Durf te doen wat jou raakt!
P.S.
Waarom deze foto? Dit is mijn allereerste dictee toen ik als 9 jarig meisje uit Duitsland naar Nederland kwam. Het symboliseert de reis die ik letterlijk en figuurlijk heb afgelegd. Langs verschillende talen. Aansluiten en doorzetten als kind. En mijzelf steeds meer laten zien en horen als volwassene. Dus hoe jouw rugzak ook gevuld is. Wat jouw verhaal ook is. Er komt altijd een nieuwe dag waarin jij kunt kiezen. Wat jij wilt, wat jou raakt. Los van wat moet of wat anderen voor jou gedaan hebben.
Het is nooit te laat om te zijn wie je had kunnen zijn!
Liefs Caroline
P.S. Wil jij altijd als eerste mijn nieuwsbrief met mijn blogs ontvangen? Schrijf je dan nu hier in en ontvang elke maand interessante info en inspiratie over durven doen wat jou raakt! Lekker in je vel zitten op je werk. Over verlangens, keuzes maken, durven en loslaten.
